Verschillende keren hoorde ik het de voorbije weken: ‘ik ben bang om een fout te maken’.

Van jonge 20’ers en 30’ers vooral, het lijkt hen regelmatig tegen te houden om actie te ondernemen, om te handelen in functie van de klant of de werkgever.

Waar zijn mensen dan precies bang voor?

Zijn ze bang dat er iemand boos wordt en om uitgekafferd te worden?

Zijn ze bang dat er iemand verdrietig wordt of teleurgesteld?

Zijn ze bang om zelf verdrietig te worden omdat ze het nog niet kunnen?

Zijn ze bang om verwachtingen niet in te vullen en een gevoel van falen te ervaren?

Zijn ze bang om er iemand anders mee te belasten?

Zijn ze bang om door een leerervaring te gaan?

Hoe kan je iets leren als je geen fouten mag maken?

Of andersom, is fouten maken net niet de beste leerschool?

Je maakt een fout, je leert er iets uit en je gaat verder.

Wat kunnen we doen om collega’s die hier mee worstelen te steunen?

Wat kunnen we doen om iedereen wat meer ‘Pipi Langkous’ te laten worden:

Onverschrokken & daadkrachtig!

Voor de fans, als Tommy vraagt of Pippi piano kan spelen, antwoordt ze:

“Hoe zou ik dat kunnen weten, als ik dit nog nooit gedaan heb?

“Buiten spelen? Met wie? Al mijn vrienden zijn online!”

Kind 2 speelt niet graag alleen, nooit graag gedaan. Hij speelt wel graag buiten, met een bal liefst. En dat het met 2 of meer wel leuker is met die bal, dat begrijp ik wel. Helaas lijkt ‘buiten spelen’ niet meer zo vanzelfsprekend als vroeger. Het lijkt niet alleen zo, het blijkt ook uit cijfers.

Wij speelden in de straat, ‘rond den blok’, aan de overkant in ‘de boskes’. Er was altijd een ‘slechterik’ die in de gevangenis moest en dan bewaakt moest worden. We kropen door de haag tot er een poortje kwam, maakten ‘soep’ van het onkruid in de wegel achter de tuin. We bouwen kampen en kastelen en nodigden alle buren uit voor het ‘zomerfeest’.

In en rond de tuin, op straat rond de blok, maar niet in het park! Daar was te weinig zicht op wat er dan gebeurde en wie daar allemaal rondhing. Sociale controle, belangrijk voor veel ouders. Zit er daar verschil op? Of zit het op vrije ruimte? Niet echt, denk ik. Toen was ook al alles volgebouwd en het lijkt mij dat we meer dan ooit bewust omgaan met die 2 facetten.

Is onze generatie ouders bezorgder dat hun kind iets zal overkomen? Het drukke verkeer brengt risico’s met zich mee. Misselijke figuren als Dutroux lieten hun sporen na. Daar staat tegenover dat er helaas ook online monsters rondwaren, dat weten we toch allemaal?

Begrijp me niet verkeerd, vast en zeker zijn er online ook een massa skills die kinderen en jongeren kunnen ontwikkelen. Toch heb ik vaak het gevoel dat we iets uit het oog verliezen. Het neemt zoveel ruimte in, in die tijd dat kinderen hebben om op te groeien en bij ons in onze gezinnen zijn.

Niet letterlijk natuurlijk, we zetten onze kinderen op enkele vierkante meters in plaats van hen de buitenruimte te laten in nemen. En we kunnen de deur dichtdoen als ze schreeuwen naar elkaar wat buiten ook niet kan. Daar moeten we hun gejoel er ook maar bij pakken, ook als je zin heb om in rustig een magazine te lezen.

Maar is dat niet raar? Dat zij in een andere wereld ‘spelen’ dan die waar wij in leven?

Is vrij (buiten) spelen dan geen deel meer van ons leven?

Wat houdt jou tegen om je kind vrij buiten te laten spelen?

Ik heb me ooit wel verveeld hoor, ik zie mezelf nog in een grijze zetel hangen: een jaar of 10, benen omhoog over de rand… “mamaaa, ik verveeeeeel mij”

Wist je dat het best wel wat voordelen heeft als je kind zich verveelt?

Wanneer kinderen zich vervelen, worden ze gestimuleerd om hun verbeelding te gebruiken en creatief te zijn. Ze vinden vaak nieuwe manieren om zichzelf te entertainen en ontwikkelen zo verbeeldingskracht.✨

Verveling moedigt kinderen aan om zelf oplossingen te vinden voor die vervelende verveling. Het kan hen helpen om zelfstandig te worden en hun eigen interesses te ontwikkelen. Ze leren hoe ze zichzelf kunnen bezig houden zonder afhankelijk te zijn van constante externe prikkels. Laten gebeuren dus, want wanneer ze probleemoplossende vaardigheden ontwikkelen, kan zelfvertrouwen en zelfredzaamheid groeien.💪

Wanneer kinderen zich vervelen, hebben ze de kans om na te denken over hun emoties en hun interesses. Ze kunnen ontdekken wat hen echt boeit en wat hen gelukkig maakt. Ze leren zichzelf beter begrijpen en als gevolg daarvan stimuleert het ook zelfexpressie. Wanneer kinderen voortdurend geëntertaind willen worden, zou het ook wel eens kunnen dat ze niet veel zin hebben om naar hun gedachten of gevoelens te luisteren omdat er daar iets vervelends zit. ❤️

Hoera, goed nieuws en minder werk voor jou als ouder! Laat je kind maar wat sudderen. 🔥

Verveling kan veel waardevoller zijn voor kinderen dan je op het eerste zicht zou denken.

En ook voor grote mensen natuurlijk!

Mijn standaard reactie op die “mamaaaa, ik verveel mij”?

“Gij gelukzak, dan ga je straks weer superveel goeie ideetjes hebben”

Kind 3 rolt dan eens met zijn ogen 🙄, haalt de schouders op en gaat verder met zich ‘te vervelen’.

______________________________________________________________________________________________________

Nope, deze keer ging het niet zo best. Om te beginnen was ik stevig verkouden en zat mijn hoofd vol @GLOEDcoaching. Want ik wil er dolgraag aan verder werken, zo graag dat ik mezelf voorbij loop. Ik ken mezelf en normaal gezien hou ik regelmatig halt op mijn yogamat. Daar komt mijn lijf en hoofd tot rust maar omdat ik zo verkouden was en dat de anderen niet wou aandoen had ik de les geskipt. En ook mijn eigen momentje thuis op mijn mat had ik niet genomen. Niet slim…

Grrr, moe en overprikkeld inpakken dus, ik probeerde nog om bij te sturen maar het mocht niet baten. Ik ging uit de bocht en viel uit tegen mijn liefsten!

En nee, dan krijg ik dat niet direct onder controle, dan probeer ik het -te snel- te lijmen, dan probeer ik het uit te praten als het ijzer nog heet is in plaats van te wachten tot het koud is. Want we staan op het punt te vertrekken en ik wil niet vertrekken met ruzie en ik wil niet met spanning bij onze vrienden aankomen en ik wil niet…

Ik wil niet dit, ik wil niet dat… Zucht! Adem in en adem uit…

Ik neem de tijd om terug tot mezelf te komen en dan herstellen we de band.

Want fouten maken mag en van proberen kan je leren! Dat is wat ik mijn kinderen wil voordoen. En ja, ik maak fouten en nee, ik heb er geen problemen mee om mijn fouten te erkennen of hen mijn excuses aan bieden. Ik zie het als een leerkans.

Jezelf kwetsbaar opstellen, dat wil ik toch ook dat zij doen? 

Opvoeden vandaag is meer dan ‘grootbrengen’. Onze maatschappij vraagt zoveel meer van ons ouders dan dat we onze kinderen ‘eten, kleren en onderdak’ geven. Ze moeten zich leren staande houden in een snel veranderende maatschappij en verwachtingen zijn er overal. Wij nemen die verwachtingen aan, wij leggen ze onszelf op en daardoor leggen we het onze kinderen ook op.

Niets is zo vermoeiend voor een kind als een perfecte ouder.

Wij leven het voor, wij zijn het model en zij zijn onze spiegel.

Mag jij van jezelf fouten maken? En hoe ga je daar mee om als dat gebeurt?